مسافران غیر بومی و ارادتمندان به علامه حسن زاده آملی، این روزها با دیدن حسینیه ایرا آمل، حسرت سالها پیش را می خورند که قسمتی از ابیات یکی از شاگردان قدیمی حضرت علامه شاید مرهمی بر این درد فراق آنان باشد و باید گفت جانا سخن از زبان ما می گویی:

....من هم ای دوستان زمانی چند          محفلی داشتم شریف و بلند

اوستادی عزیز و عالیقدر                       دوستانی شفیق و دانشمند

مرشد کاملی به مسند بحث              در کمالات و فضل بی مانند

عارفی پاکباز و صدرنشین                       نه فلک را گرفته اندر بند

روز و شب بذر معرفت می کاشت           مکتبی عرشی و الهی داشت

لیک امروز آن سعادت نیست                گفتگویی ز علم و حکمت نیست

گشت خاموش مسجد و محراب             خاصه از درس و بحث صحبت نیست

رمضانم تباه شد هیهات                        زانکه منبع فضیلت نیست

یا من از فیض محضرش دورم              یا که این شهر را لیاقت نیست

خود ندانم چه بوده است قصور              که چنین غافلم ز درک حضور

یاد آن عیش مستدام بخیر                       یاد آن لذت صیام بخیر

یاد آن روزها که با ما بود                       مسجد و منبر و امام بخیر

یاد آن محفل خصوصی صبح                 یاد آن گفتگوی شام بخیر

یاد آن نکته های عرشی دوست              که نگنجد در کلام بخیر

دیدی آخر چگونه دور فلک                     کرد ما را جدا ز رشک ملک

هر کجا هست حق نگهدارش                صاحب العصر و الزمان یارش

بر سرم مستدام سایه او                        بر دلم پر فروغ انوارش

بهترین لذت زمانه من                              درک گفتار و فهم آثارش

به همه سال و ماه روشن باد             چشمهایم ز فیض دیدارش

سر به عرش اله می سایم                    که حسن زاده است مولایم